Dysplazja u labradora, podobnie jak u innych psów, jest relatywnie często spotykaną wadą rozwojową, która może dotyczyć dowolnego stawu w szkielecie, choć najczęściej spotyka się ją w stawie biodrowym. Labradory i inne duże rasy psów są szczególnie narażone na rozwój tych wad. Poniżej postaramy się przedstawić metody rozpoznawania oraz leczenia tej choroby u labradora oraz sposób jej powstawania.
Spis treści
Gliwicka Przychodnia Weterynaryjna
Na czym polega choroba?
Jakie stawy atakuje?
Diagnostyka
Metody leczenia
Leczenie dysplazji u labradora w Gliwickiej Przychodni Weterynaryjnej
Leczenie dysplazji u labradora jest możliwe w naszej Gliwickiej Przychodni Weterynaryjnej, która stanowi jeden z zaawansowanych i nowoczesnych ośrodków medycznych oraz diagnostycznych dla psów i innych zwierząt w województwie Śląskim. Dzięki swojej dogodnej lokalizacji w sercu Gliwic, nasza przychodnia może udzielać pomocy medycznej zwierzętom z tego województwa oraz całego kraju. Nasz zespół wykwalifikowanych lekarzy weterynarii oraz zaawansowane zaplecze terapeutyczno-diagnostyczne sprawiają, że nasza przychodnia to miejsce, gdzie każdy czworonożny podopieczny otrzyma profesjonalną, kompleksową i troskliwą opiekę. Oprócz leczenia dysplazji w naszej placówce oferujemy szereg usług, takich jak chirurgia, onkologia, kardiologia czy neurologia weterynaryjna, tomografia komputerowa, a także badania laboratoryjne.
Na czym polega choroba?
Dysplazja stawów to choroba, w której kości tworzące dany staw ulegają zniekształceniu, co powoduje nieprawidłowe połączenie między powierzchniami stawowymi. Te wady są obserwowane już u bardzo młodych osobników, co sugeruje, że mogą one mieć charakter wrodzony. Dawniej uważano, że ta choroba jest dziedziczna, jednak mimo podjętych działań eliminacyjnych w hodowlach, nadal występują psy z tym schorzeniem. To wskazuje, że niektóre przypadki nie mogą być wyjaśnione przez same czynniki genetyczne. Choroba ta prowadzi do stopniowego zwyrodnienia zaatakowanego stawu. Patologiczne przeciążenia działające na kości powodują ich deformację i powstawanie osteofitów, czyli wyrośli kostnych, które przypominają miniaturowe stalaktyty. Wpływa to również na niszczenie tkanek miękkich i chrząstek stawowych, co prowadzi do narastającego bólu u zwierzęcia i w końcu uniemożliwia mu używanie chorej kończyny. Labradory i inne duże psy, w tym pasterskie, wydają się szczególnie narażone na rozwój tej choroby. Może to być związane z budową ich kości lub chrząstek, jednak dokładne czynniki ryzyka nadal nie zostały w pełni zidentyfikowane.
Jakie są objawy dysplazji u labradora i jakie stawy atakuje?
Objawy dysplazji u labradora, podobnie jak u innego psa, zależą od stawu, który jest nią dotknięty. Najczęstsza lokalizacja, czyli staw biodrowy, daje objawy w postaci znacznego ograniczenia aktywności fizycznej oraz widocznej sztywności tylnej kończyny dotkniętej chorobą. Z czasem jej trwałe unieruchomienie może powodować zaniki mięśniowe, co dodatkowo ją osłabia. U psów cierpiących na dysplazję stawów biodrowych niejednokrotnie opisuje się charakterystyczny, patologiczny sposób poruszania się, w którym zwierzę, zamiast biegać, podskakuje jak królik. Innym dużym stawem, który może być objęty chorobą, jest staw łokciowy. W takim przypadku również dochodzi do unieruchomienia chorej kończyny i jej postępującej sztywności. Destabilizacja przedniej części ciała prowadzi do bardzo poważnego utrudnienia poruszania się.
Diagnostyka
Duża część lekarzy weterynarii w Polsce zetknęła się już – lub zetknie się – z dysplazją stawu biodrowego u psa. Diagnostyka tej choroby obejmuje zarówno przeprowadzenie badania fizycznego, jak i wykorzystanie diagnostyki obrazowej. W pierwszej fazie lekarz weterynarii wykonuje różne testy kliniczne na zwierzęciu, takie jak próby Ortolaniego lub Bardensa. Są to narzędzia używane również do diagnostyki stawów u ludzkich dzieci. Ostateczne rozpoznanie stawia się po wykonaniu rentgenowskiego zdjęcia przeglądowego. Najczęściej stosuje się tutaj metodę PennHip, która opiera się na wykonywaniu zdjęć w trzech różnych projekcjach. Ta metoda jest przeznaczona dla psów powyżej 4 miesiąca życia, a pewną diagnozę można postawić przy jej pomocy dopiero u psów dwuletnich. Analiza wykonanych zdjęć rentgenowskich pozwala na określenie stopnia choroby, zgodnie z międzynarodową skalą Federacji Kynologicznej. Stopnie A1 i A2 oznaczają stawy biodrowe, które są w granicach normy. Stopień B wskazuje na staw podejrzany, natomiast stopnie C1, C2 i C3 odpowiadają kolejnym stopniom zaawansowania obecnej choroby.
Leczenie
W leczeniu psów z dysplazją kluczową rolę odgrywa odpowiednie żywienie oraz kontrola aktywności fizycznej. W niektórych przypadkach zalecane jest stosowanie leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych. Jeśli objawy są zaawansowane, może być konieczna operacja, która poprawi deformację stawu i zredukuje niewłaściwe obciążenie. Wśród różnych metod chirurgicznych używanych u psów można wyróżnić młodzieńcze zespolenie spojenia łonowego, pojedynczą, podwójną lub potrójną osteotomię miednicy, osteotomię podkrętarzową oraz pectinectomię. Wybór odpowiedniego zabiegu zależy od indywidualnych cech przypadku i powinien być podjęty przez weterynarza.
Dysplazja u labradora, podobnie jak u każdego innego psa, może doprowadzić do poważnych konsekwencji, jeśli nie zostanie odpowiednio wcześnie rozpoznana i leczona. Dlatego należy przeprowadzać wnikliwą diagnostykę u młodych psów, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości – podjąć odpowiednie środki terapeutyczne.
